อ่อนปวกเปียก, อ่อนเปียก หมายถึง ว. หย่อนกําลังจนทําอะไรไม่ไหว; ไม่ขึงขัง.
ว. เพลียมาก, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ เพลียแรง เป็นอ่อนเปลี้ยเพลียแรง.
ว. มีแรงลดน้อยถอยลง, หย่อนกําลัง.
ว. มีกิริยาวาจานิ่มนวล.
ว. ไพเราะ, น่าฟัง, เช่น เขาเป็นคนพูดจาอ่อนหวาน; งามละมุนละไม เช่น หน้าตาอ่อนหวาน.
ว. ที่ฝึกฝนมาน้อย, ไม่ชํานาญ.
(กลอน) ก. ยอมเชื่อฟัง เช่น แต่คิดแค้นแม่ยายกับพ่อตาจะทรมาเสียก่อนให้อ่อนหู. (สังข์ทอง).
ว. มีอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายตามเหตุการณ์.